koultoura

Όταν τη ρώτησα αν θέλει να μου δώσει το τηλέφωνό της, μου είπε "ναι". Όταν τη ρώτησα αν θέλει να πάμε κανά σινεμά, μου είπε "ναι". Όταν τη ρώτησα αν της αρέσω, μου είπε "ναι". Όταν τη ρώτησα μετά την πρώτη φορά που πλαγιάσαμε μαζί αν της άρεσε, μου είπε "ναι". Όταν η ρώτησα αν γουστάρει που είναι μαζί μου, μου είπε "ναι". Όταν τη ρώτησα αν με αγαπάει όσο και εγώ, μου είπε "ναι". Όταν τη ρώτησα αν θα είμαστε για πάντα μαζί, μου είπε "ναι". Όταν τη ρώτησα αν πηδιέται με τον φίλο μου τον Μπάμπη, μου είπε "ναι". Όταν τη ρώτησα, αν τελικά ήταν όλα ψέμματα, μου είπε "ναι". Όταν τη ρώτησα αν θέλει να χωρίσουμε, μου είπε "ναι". Ήταν η πιο συγκαταβατική γκόμενα που είχα ποτέ μου.

...δεν έγινε και απόψε πραγματικότητα.

Μια ηλιόλουστη μέρα, καθώς αυνανιζόμουν αμέριμνος  στο μπάνιο μου, τρύπωσε μέσα η Κοινωνία. Δε χτύπησε, δε ρώτησε, αγενέστατη όπως πάντα. "Τιιιι κάνεις εκεί;" με ρώτησε. "Τραβάω μαλακία", της απάντησα λαχανιασμένος. "Γιατί;" με ρώτησε συνωφρυωμένη. Σταμάτησα και την κοίταξα σκεπτικός. "Γιατί όχι;" Με κοίταξε για 1 λεπτό και ύστερα έφυγε χωρίς να πει κουβέντα. Μετά από λίγο τελείωσα.

...όλο και τίποτα θα γίνει από μόνο του.

Κοίταξα το πρόσωπό της. Έγλυφε τα χείλη  της με τη φιδίσια της γλώσσα. Τα μεγάλα μαύρα μοχθηρά μάτα της με κοίταζαν έτοιμο να με κατασπαράξουν, όπως και  οποιοδήποτε αρσενικό είχε την ατυχία να βρεθεί στο διάβα της. Με πλησίασε απειλητικά. «Έχεις ένα εισητήριο;» «Ναι», ψέλλισα  - πως άλλωστε θα τολμούσα ποτέ να αρνηθώ το ο,τιδήποτε σε αυτό το τέρας; «Ευχαριστώ» γουργούρισε εκείνη καθώς έπαιρνε το χαρτάκι απ'τα χέρια μου. Τίναξε με χάρη τα εβένινα μαλλιά της και απομακρύνθηκε γρήγορα με το γνώριμο κουνιστό περπάτημα.

...απλά κάποιοι δεν το ξέρουν.

Την είδε στο τρένο πρώτη φορά. Από τότε ταξίδευαν πάντα μαζί. Μέχρι που μια μέρα δεν τη βρήκε στο σταθμό. Αργότερα έμαθε ότι πλέον έπαιρνε το αεροπλάνο.

Ένα τρένο που φεύγει. Χωρίς προορισμό. Άβουλα όντα, χωρίς σκοπό, όνειρα χωρίς ελπίδα. Παραμύθι χωρίς τέλος, νερό που κυλάει. Οι μέρες περνάνε. Η κλεψύδρα γύρισε, η άμμος αρχινάει το σύντομό της ταξίδι. Μπροστά και πίσω, κάν’ το ξανά, πάμε πάλι. Τα ίδια λάθη, η ίδια ιστορία, πανομοιότυπες ατάκες παλκοσένικου. Και το τούνελ τελειώνει. Το σκοτάδι απομακρύνεται. Και μετά; Ένα τρένο που φεύγει. Χωρίς προορισμό. Άβουλα όντα, χωρίς σκοπό… 

Ήταν μια αξιοσέβαστη πόρνη. Όταν περιδιάβαινε τα σοκάκια της γειτονιάς μονάχη της, δεν έχανε ευκαιρία να «επιδεικνύει τα κάλη της». Σχεδόν όλες οι γυναίκες της γειτονιάς τη ζήλευαν. Άλλες για την «πλούσια ομορφιά» της, άλλες γιατί παραδεχόταν «φωναχτά» ότι εκπλήρωνε ένα πόθο που αυτές μόνο και μόνο στην σκέψη του έτρεχαν να εξομολογηθούν. Είχε και ένα παιδί. Αγνώστου πατρός, όπως πάντα. Όμως 10 χρόνια τώρα εκεί, δεν είχε δώσει κανένα δικαίωμα για κουτσομπολιά, πέρα από τα γνωστά. Αθόρυβη, αόρατη, καθαρή. Ώσπου κάποιοι την σκότωσαν για την καθαριότητά της αυτή.

I am depressed; for not seizing the opportunity I was not given. I weep; for I lost the freedom I did not have. I moan; for not being able to live while I was dead. I hate the self I could never be.  (Στα αγγλικά γιατί είναι πιο ιντελεκτουέλ)

Ο παραλογισμός της ζωής συνοψίζεται στο εξής: αν ζητήσεις από μια κοπέλα να σου δείξει τα βυζιά της, θα σε βρίσει, την ίδια στιγμή που δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να ανεβάσει φωτογραφία τους στο facebook και να σε κάνει add .

Διαβάζω, να γίνω σπουδαγμένος, άνθρωπος τρανός. Χάνω τη ζωή βέβαια αλλά χέστηκα. Εγώ θα πάρω πτυχίο.

Η Πάτρα βρωμάει πείνα, φτώχεια και εκμετάλλευση. Ευτυχώς τις μυρωδιές αυτές, συνήθως σκεπάζει η μυρωδιά του αλκοόλ, του μπάφου και του σπέρματος.

...αν φταίει ο θύτης ή το θύμα.

...γιατί πρέπει.

Γάμα κι εσύ μια πόλη, μπορείς.

Ο  μόνος ουσιαστικός λόγος ύπαρξης του blog  ετούτου είναι ότι σκέφτηκα μια έξυπνη ατάκα (ναι, αυτή που διαβάσατε πιο κάτω) και απλά έπρεπε κάπου, κάπως να την δημοσιεύσω. Από 'δω και πέρα αυτό που θα συναντήσετε είναι αυστηρά και μόνο μαλακίες. Φιλοδοξώ μια μέρα να γίνω πολύ διάσημος και να τις σέβεστε όλοι. Ευχαριστώ.

Αν ψάχνετε νέες ιδέες που ανθίζουν σαν όμορφα αγριολούλουδα μέσα από την πεζή καθημερινότητα, να πάτε αλλού. Εδώ έχουμε μπαζώσει.