koultoura

Το γλυκό φως των κεριών, που έκανε το στιλπνό τραπεζομάντηλο αλλά και τα δεκάδες προσεκτικά διατεταγμένα σε διάφορα μεγέθη και σχήματα, ασημένια και γυάλινα σκέυη να λάμπουν, τελειοποιούσε το ήδη εξαιρετικά ρομαντικό τραπέζι. Ο εξαιρετικά καλοντυμένος νεαρός, μπροστά στην θέα της εξίσου καλοντυμένης νεαρής, σηκώθηκε, όπως πρόσταζαν οι στοιχείωδεις κανόνες ευγενίας, και τράβηξε πίσω την καρέκλα που βρισκόταν απέναντί του, κάνοντάς της χώρο να κάτσει. Αφού περίμενε να καθήσει εκείνη, κάθησε και ο ίδιος και με αργές κινήσεις άνοιξε το μπουκάλι από το λευκό κρασί (τουλάχιστον 20 χρόνων) που είχε διαλέξει ο ίδιος και γέμισε τα δυό κρυστάλλινα ποτήρια. Ύστερα ύψωσε το δικό του ποτήρι για πρόποση: "Για πάντα μαζί!" είπε κοιτώντας τη συνδαιτήμονά του στα μάτια με εκείνο το πολλά υποσχόμενο ύφος του. "Για πάντα μαζί!" απάντησε εκείνη και ξέσπασαν και οι δυο σε δυνατά γέλια. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.

Εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια μπλε παραλληλόγραμμα, στοιβαγμένα σε σειρές και στήλες, άλλα πιο φωτεινά, άλλα πιο σκοτεινά, άλλα αναβοσβηνόμενα, ορθώνονται μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Εμείς καθόμαστε και περιμένουμε με ανυπομονησία, μπροστά από γυάλινες ψυχρές οθόνες,   να φανεί εκείνος ο αριθμός σε κόκκινο φόντο πάνω από τα συννεφάκια. Προσπαθώντας να μεταφράσουμε τον χρόνο που κάνει να εμφανιστεί με αντίδραση, τους χαρακτήρες που σχηματίζουν τα πλήκρτα σε επικοινωνία, το ηλεκτρονικό προσωπάκι σε μορφασμό προσώπου, τα σημεία στίξης με διάθεση και ύφος.  Φανταζόμαστε αυτό που δεν βλέπουμε επειδή δεν θέλουμε να ξέρουμε. Ύστερα, οι οθόνες σβήνουν, τα μπλε παραλληλόγραμμα γίνονται ένα με το σκοτάδι και  εμείς ξεσπούμε σε λυγμούς. Αλλά κανείς  δεν ακούει κανέναν. Είμαστε μακριά. Πολύ μακριά. 

"Θυμάστε όταν ήμασταν μικροί; Ήμασταν αδίστακτοι τότε. Ήταν αδίστακτοι, δηλαδή. Όλοι εκείνοι. Ο Κώστας, ο αδερφός του ο Τάκης, ο Ηλίας και η παρέα τους, αυτοί που φορούσαν καινούριαν τζην, είχαν πάντα το τελευταίο μοντέλο κινητό, αγόραζαν εκείνα τα πανάκριβα μπουφάν που σε κάνουν να μοιάζεις με την μασκότ της Μισελέν με ενισχυμένο γουνάκι και ο μεγαλύτερος ξάδερφός τους τους άφηνε να έρχονται στο σχολείο με το "κωλοφτιαγμένο" μηχανάκι του με τα μπλε λεντάκια και να κάνουν μόστρα στην Καιτούλα... Τους θυμάμαι πολύ καλά όλους αυτούς. Δεν με άφηναν σε ησυχία θυμάμαι τότε. Το τί καζούρα μου ρίχναν δε λέγεται. Μιά για τα σπυράκια, μια για τα γυαλιά, μια για το πολύ διάβασμα. Σκληρές εποχές. Ήταν και η Καιτούλα, θυμάμαι, στη "συμμορία τους". Την είχαν θαμπώσει εκείνα τα μπλε λεντάκια, το τσιγάρο στις τουαλέτες κρυφά από τους καθηγητές, τα  Levis που σου φτιάχνουν "ωραίο κώλο" και οι βόλτες στα κλαμπ της παραλιακής με το μηχανάκι του ξαδέρφου.  Και τώρα; Τ

Δυό- τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτή. Δυό - τρία  πράγματα που νόμιζα πως ξέρω γι'αυτή. . Δυό - τρία πράγματα που θα 'θελα να ξέρω γι'αυτή. Δυό - τρία πράγματα που έμαθα γι'αυτή. Δυό - τρία πράγματα που θα 'θελα να ξεχάσω γι' αυτή. Δεν θα 'θελα να ξανακούσω τίποτα γι'αυτή.

Βγαίνουν από τις πόρτες των πολυκατοικιών. Με τα πρόσωπά τους σοβαρά και ανέκφραστα, φορώντας τα εξίσου σοβαρά μαύρα τους γυαλιά. Σε κοιτάζουν εξονυχιστικά από πάνω ως κάτω.  Eξετάζουν αν είσαι άξιος να μάθεις τον σκοπό τους, τον απόλυτης μυστικότητας στόχο τους. Αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε να κριθείς αρκούντως άξιος, ίσως αποσπάσεις ένα αμήχανο μισοφαγωμένο "γεια" ή ένα αδιάφορο "τί λέει;". Κοιτώντας από ψηλά, ένας ολόκληρο τσούρμο από ανθρώπους, σαν πολύχρωμος πειθήνιος στρατός από μυρμήγκια, προχωράει και χάνεται στους φιδογυριστούς δρόμους της πόλης με μια οργανωμένη χαοτικότητα, και σαφή προσήλωση στον ασαφή, αέναα επαναλαμβανόμενο στόχο του.

Τo αγόρι από τη διαφήμιση των Malboro κοίταξε απεγνωσμένα το κορίτσι από τη διαφήμιση του Playboy που καθόταν μπροστά του. Στα μάτια του ζωγραφιζόταν το αδιέξοδο. Απ' ότι φαίνεται, μάλλον ήθελε πολύ να κλάψει, μα δεν μπορούσε. Δεν ήξερε πως. Το κορίτσι από το Playboy από την άλλη, έπαιζε αδιάφορα με τις μπούκλες των ξε - βαμμένων πλατινέ μαλλιών του κοιτώντας το υπερπέραν. Δυο άδεια τραπέζια πιο δίπλα, ένα αγόρι έκλαιγε με λυγμούς, ίσως ακριβώς επειδή θα 'θελε να ΄ταν το αγόρι από τη διαφήμιση των Malboro. Δεν μπορούσα να καταλάβω σε ποια διαφήμιση θα ταίριαζε εκείνος. Πλησιάζοντας για να καθαρίσω το τασάκι και να κάνω ότι μαζεύω λίγο το τραπέζι του (πολιτική του μαγαζιού, καταλαβαίνετε), μάζεψα πολλά χρησιμοποιημένα χαρτομάντηλα. Ίσως Kleenex λοιπόν. Απέναντί του, άλλο ένα κορίτσι, έφευγε σχεδόν τρέχοντας εκνευρισμένο καθώς εκείνος έκλαιγε.   "Cosmote ή κάποια άλλη εταιρία κινητής τηλεφωνίας" σκέφτηκα κατευθείαν, μιας και είχε ανταλλάξει πάνω από 50 μηνύματα στα

Ανταλλάξαμε πρόθυμα την θέληση για ζωή με απελπισία. Τα όνειρά μας, με αδιέξοδα. Χτίσαμε στέρεα, ασφαλή ατομικά κελιά, να μας προστατεύουν από το κρύο και από τις  ενοχλητικές επαφές με τρίτους. Μετατρέψαμε τον έρωτα, από μεθυστικό συναίσθημα, σε αρρωστημένη εμμονή με ολίγον τι από ενοχή. Κρύψαμε καλά τα "θέλω" κάτω από τα μεγάλα "πρέπει". Σβήσαμε το πάθος που σικόκαιγε μέσα μας, με τις ιδέες της καριέρας και της κοινωνικής ανέλιξης. Ξεδιαλέξαμε προσεκτικά τα λόγια μας: κρατήσαμε τα απολύτως απαραίτητα για την καθημερινή μας επικοινωνία και πετάξαμε τα άλλα, τα περιττά,  στο σκοτεινό πίσω μέρος του μυαλού μας. Τα πρόσωπά, τα βλέμματά μας τα χώσαμε πίσω από τεράστιες γυάλινες οθόνες που προσφέρουν την απαραίτητη απόσταση και ασφάλεια. Οι συζητήσεις, οι φιλοφρονήσεις, το φλερτ, η θλίψη, η αγάπη, το πάθος, ο πόθος, έγιναν εικονικά χεράκια με αντίχειρες που δείχνουν προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Τα συναισθήματα κρύφτηκαν καλά στις τσέπες μας, να τα ψάχνουμε

η μοναξιά. Τουλάχιστον δεν ξοδεύεσαι αγοράζοντας συνέχεια καινούρια πακέτα.

επανάσταση.

"Ξέρεις, ήλπισα. Ήλπισα ότι δεν θα γίνει έτσι. Ντάξει, ίσως είμαι λίγο αθώος. Όπως όταν ήμαστε παιδιά. Που είχαμε αυτό το περίεργο μείγμα λογικής και φαντασίας. Τότε που φοβόμασταν τη νύχτα και τους μπαμπούλες που ερχόντουσαν μαζί της. Και αφήναμε την πόρτα ανοιχτή, ίσα που να μπαίνει το λιγοστό φως του φωτισμένου διαδρόμου, ή ανάβαμε εκείνο το άλλο, το μικρό "φωτάκι νυχτός". Τότε ξέραμε, μες στην παράλογη λογική μας, ότι το φως δεν ήταν ικανό για να κρατήσει τους μπαμπούλες μακριά. Αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μας έδινε μια αίσθηση προστασίας, ασφάλειας. Έτσι και 'γω. Ήλπισα. Άφησα εκείνη την μικρή αισιόδοξη πορτούλα ανοιχτή, να μπαίνει το λιγοστό φως της ελπίδας, από κείνης ντε, του διαδρόμου. Ύστερα ήρθες εσύ, σαν μπαμπούλας του σήμερα,  και αναδεικνύοντας την παιδική αφέλειά μου, έκλεισες την πόρτα με δύναμη. Και με άφησες μόνο μου, στο σκοτάδι. Ο μεντεσές ξεχαρβαλώθηκε και η πόρτα θα χρειαστεί καιρό να επισκευαστεί. Ας είναι. Τους φόβους μας, λένε,

Σηκώθηκε και κοίταξε για λίγη ώρα τον εαυτό της στον καθρέφτη. Ύστερα, πήρε το λαστιχάκι από το κομοδίνο, το έμπλεξε και το έφιξε ψηλά στα μαλλιά της. Έμεινε να χαμογελάει και να θαυμάζει τον εαυτό της αρκετή ώρα, μπροστά στην φρέσκια ομορφιά που συνόδευε το διαφορετικό της χτένισμα. Λίγο αργότερα πήγε στην άχαρη δουλειά της, έκανε τα συνήθη απαραίτητά της ψώνια, βγήκε με την παρέα της για ποτό στο ίδιο μαγαζί, απογοητεύτηκε και φλέρταρε με τους ίδιους άντρες. Ακριβώς όπως και κάθε άλλη, ίδια μέρα της ζωής της.