Posts

Showing posts from March, 2015

Χωρίς Μέτρο

(Ο στίχος του ποιήματος είναι ελεύθερος) Για όλα εκείνα τα έντονα βλέμματα που κάποτε παράπεσαν και χάθηκαν για πάντα. Για εκείνα τα συνεπαρμένα μηνύματα που έμειναν στο "διαβάστηκε" και δεν συνέχισαν στο "γράφτηκε". Για εκείνο το πλατύ χαμόγελο που κάποτε αντίκρυσες από κοντά μα τώρα βρίσκεται μοναχά σε μια φωτογραφία. Για όλα όσα δεν κάναμε επειδή δεν θέλαμε επειδή δεν μπορούσαμε, ή επειδή δειλιάσαμε. Και για όλα όσα κάναμε και ας μην το θέλαμε. Για εκείνα τα "ναι" που μεταμορφώθηκαν σε "όχι" και για εκείνα τα "όχι" που μεταμορφώθηκαν σε "ναι", ακούστε το καλά: "Η απώλεια δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ζύγι με το κέρδος. Η απώλεια είναι απώλεια. Σημαίνει ότι κάτι έχασες". Αλίμονο σε όσους δεν το καταλαβαίνουν. Αλίμονο στον κόσμο που μας έκανε έτσι. *Αφιερωμένο στον Φώτη Κουβέλη*

Διακοπή ρεύματος

"Η νύχτα εδώ είναι σκοτεινή και δύσκολη. Φοβάμαι". "Μη φοβάσαι, θα είμαι πάντα εδώ για σένα", της απάντησε εκείνος. Σκεφτόταν ξανά και ξανά εκείνη τους τη συνομιλία, κατά τη διάρκεια της διακοπής ρεύματος. Το φως είχε χαθεί ξαφνικά, δεν έλεγε να επιστρέψει, και εκείνη εντελώς μηχανικά, άναψε ένα κερί και τον αναζήτησε με το βλέμμα της. Δεν τον βρήκε. "Εκείνο το πάντα τελικά κρατάει πολύ λίγο", σκέφτηκε και δάκρυσε. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, ο υπάλληλος της Δ.Ε.Η που είχε κατεβάσει το διακόπτη, αναλογιζόμενος τα χαμένα επιδόματά του, σκέφτηκε ακριβώς το ίδιο.

Όλοι είμαστε άνθρωποι...

...μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Αναζήτηση vol. 2

"Ώστε έτσι λοιπόν νιώθεις όταν φτάνεις στο τέλος; Στο απόλυτο τέρμα; Ώστε έτσι είναι όταν και η τελευταία σου ελπίδα συντρίβεται  με φόρα πάνω σε έναν απροσπέλαστο συμπαγή τοίχο χωρίς να καταφέρει ούτε γρατζουνιά; Έτσι είναι μόλις καταλάβεις ότι δεν υπάρχει φως στο σκοτεινό τούνελ; Αυτά είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται μόλις συνειδητοποιήσεις ότι δεν πρόκειται να υπάρξει οποιουδήποτε είδους συνέχεια; Αυτή είναι η κατάσταση που βιώνεις όταν κοιτάς γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι όλοι οι δρόμοι, οι παράδρομοι και οι στροφές οδηγούν σε αδιέξοδα;"  αναφώνησε ο Γ. , μόλις παρατήρησε ότι και το πιο απομακρυσμένο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς του είχε κλείσει για βράδυ. 

Ερώτηση

-Γιατί; -Γιατί όχι;

Η (α)βάσταχτη βαρύτητα του μη - είναι

"Κι αν με ρωτήσετε τι κάνω θα σας πω τίποτα... Γιατί όποιος λέει ότι κάνει κάτι δεν κάνει τίποτα, και όποιος κάνει  κάτι δεν το λέει. Η πράξη είναι πράγμα σοβαρό και βαρύ, η δημιουργία, η γέννηση του κάτι από το τίποτα, του όντος από το μη ον. Και αν οι φιλόσοφοι μίλησαν για την ελαφρότητα του είναι, υπάρχει και η βαρύτητα του μη είναι... Η επίπτωση της ανυπαρξίας, εκείνο το κενό στην σειρά πράξεων, λόγων και γεγονότων που πάντα μένει ακάλυπτο, η απουσία που γίνεται αισθητή με την ύπαρξή της. Και τελικά, είναι η μη ύπαρξη βαριά, αφού η ύπαρξη της μη ύπαρξης είναι ελαφριά;  Και τελικά, όπως λένε, σήμερα είμαστε, και αύριο δεν είμαστε, και μεθαύριο ποιος ζει και ποιος πεθαίν....." Οι φύλακες επέστρεψαν στο αδιάφορο διάβασμα των εφημερίδων τους, καθώς δυο νοσοκόμοι είχαν καταφέρει να ακινητοποιήσουν και να μπήξουν την αναισθητική ένεση στον ασθενή  που γυρνοβολούσε και μονολογούσε στους διαδρόμους του ψυχιατρείου.