koultoura

"Τα χέρια μας βαρύνανε,   οι καρδιές μας έκλεισαν,   τα πόδια μας έγιναν πιο αδύναμα,   τα μάτια μας το ίδιο" ,   μου είπες εκείνο το βράδυ που καθόμασταν πλάι - πλάι στον καναπέ. "Πού είναι η αγάπη πια;" . Γύρισες προς το μέρος μου απορημένη. "Κάπου εκεί"  απάντησα, δείχνοντας προς το μέρος που τη θυμόμουν τελευταία. Έκανες να σηκωθείς, μα οι δυνάμεις σου μονάχα για δυο - τρία βήματα σε κράτησαν. Προσφέρθηκα να σε βοηθήσω, όπως τότε, όπως πάντα. Σου έδωσα το χέρι μου, τον ώμο μου για στήριγμα. Μα μάταια. "Γεράσαμε πριν την ώρα μας"  μου είπες. Χαμογελούσες πικρά. Ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα που είχαμε για τις αγγελίες, στάθηκα σε μια φωτογραφία όπου μια 12χρονη Σύρια κρατούσε σφιχτά το χέρι του νεκρού της αδερφού. "Τουλάχιστον ζούμε"  αποκρίθηκα. Δεν απάντησες. Μόνο χαμογελούσες πικρά. Δεν σε αδικούσα. Μια ζωή χωμένη σε χαρτιά, σε βιβλία,  σε θρανία, σε φύλλα εφημερίδας, ορισμένη από κανόνες, από νόρμες, διαταγ