koultoura

Koίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη. Ύστερα ρούφηξε το στομάχι του. Πάντα είχε ανασφάλειες. Για το είδωλό του. Για τον εαυτό του. Για την ίδια του τη ζωή. Κοίταξε την ασπρόμαυρη φωτογραφία στον τοίχο. Ένας νεαρός εργάτης με μουντζουρομένο πρόσωπο ποζάρει μπροστά από μια πελώρια μηχανή. Το μυαλό του ανατρέχει στο παρελθόν. Ένα παιδί με γυαλιά μυωπίας γράφει, σβήνει, ξαναγράφει, παλεύει με το χρόνο. Σε μια αίθουσα σχολείου το πρωί. Σε ένα δωμάτιο τη νύχτα. Πάνω από φύλλα χαρτί, κιτρινισμένες σημειώσεις, ξεφτισμένα τετράδια. Πίσω από μια διορία.  Το μυαλό του ανατρέχει στο παρόν. Στο μέλλον (;). Ένας νεαρός με γυαλιά μυωπίας πίσω από μια οθόνη υπολογιστή, γράφει, σβήνει, ξαναγράφει, παλεύει με το χρόνο, σε ένα μικροσκοπικό γραφείο το πρωί. Σε ένα δωμάτιο τη νύχτα. Πάνω από λογαριασμούς. Πάντα πίσω από μια διορία. "Έλα, τι κάνεις τέτοια ώρα, θα γυρίσεις στο κρεβάτι;" Μια γυναικεία νυσταγμένη φωνή από το κρεβάτι διακόπτει ναζιάρικα το νοητικό του ταξίδι στο χωροχρόνο.  Καθώς

"Τότε ακούγαμε Led Zeppelin. Είχαμε όλοι μακριά σγουρά μαλλιά." , είπε και άγγιξε το σημείο από το οποίο κάποτε ξεπρόβαλλαν τα δικά του μακριά σγουρά μαλλιά. Η έλλειψή της  άλλοτε περήφανης χαίτης μπορούσε να γίνει αντιληπτή με τουλάχιστον δύο αισθήσεις. "Όποιος δεν είχε μακριά μαλλιά, ήταν..." "Φλώρος;" ολοκλήρωσα την φράση. "Ακριβώς" , απάντησε ο πρώην μακρυμάλλης. "Τότε καβαλούσαμε μια μηχανή, και ο κόσμος, ολόκληρος ο κόσμος, μας άνηκε. Μπορείς να το φανταστείς;" είπε και έκανε τα χέρια του σα να μαρσάρει. Έμεινα να τον παρατηρώ για λίγο. Τα μάτια του έλαμπαν. Ο ενθουσιασμός του μου άσκησε μια περίεργη έλξη. Και προσπάθησα να απαντήσω στην ερώτησή του. Τον φαντάστηκα, καβάλα σε μια πελώρια μηχανή, με επίσης πελώρια φουντωτή χαίτη και ολόχρυση κορώνα στο κεφάλι του, να μαρσάρει πάνω σε έναν απέραντο δρόμο, να μαρσάρει, να μαρσάρει, να επιταχύνει τόσο που να αγγίζει την ταχύτητα του φωτός, και ο δρόμος να μην τελειώνει ποτέ, κ