Γυναίκες

Περαστικές στιγμές, φευγαλέες ματιές,
που αφήνουν τα αποτυπώματά τους,
ανεξίτηλα,
στο δικό σου, προσωπικό,  χωροχρόνο.

Μια στιγμή,
που μόλις γεννήθηκε πέθανε,
μια στιγμή διάρκειας ίσως και μιας χούφτας κλασμάτων του δευτερολέπτου,
μια ανεπαίσθητη χρονική στιγμή,
που στον προσωπικό σου σχετικό χρόνο
-όπως έλεγε και ο Αϊνστάην-
μπορεί να διαρκέσει για πάντα.

Ένα βλέμμα,
ένα νεύμα,
ένα ανεπαίσθητο γλίστρημμα του χεριού στα μαλλιά της,
μετατρέπεται από κίνηση σε ανάμνηση,
από ανάμνηση σε νοσταλγία,
από νοσταλγία σε εικόνα που αναπαράγεται,
στο νοητικό σου κινηματογράφο,
κάθε μέρα στις εννιά στις δώδεκα  και στις δύο,
3 προβολές στην τιμή της μίας.

Και ύστερα,
επαναλήψεις,
σε ανύποπτες χρονικές στιγμές,
όταν βρίσκεσαι στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο,
όταν ξυπνάς ιδρωμένος στο κρεβάτι σου,
ενός έργου που έχει αποκτήσει την αξία του κλασσικού.

Γυναίκες.

Περαστικές στιγμές,
φευγαλέες ματιές,
και νεύματα και αγγίγματα
που χαράσονται, ανεξίτηλα και διαχρονικά,
στη μνήμη,
τη μεταμορφώνουν και διαμορφώνουν
συνειδήσεις,

συνειδήσεις δίποδες,
ανδρικές,
που περιφέρονται σε δρόμους, πλατείες, γετονιές,
σκεπτόμενες στιγμές, και ματιές και νεύματα, και βλέμματα,
διάρκειας ενός δευτερολέπτου και μιας ολόκληρης ζωής,

στιγμές που για Εκείνη μπορεί να μην ήταν τίποτα, 
μια απλή μηχανική κίνηση από αυτές που κάνει ασυναίσθητα το σώμα,

όμως,

για σένα ήταν....

Για σένα ήταν;