Ξημέρωμα
Ξημέρωμα.
Το κόκκινο των συναισθημάτων μπλέκεται όμορφα με το μπλε της λογικής σχηματίζοντας την μοναδική χρωματική παλέτα του ουρανού της ψυχής μας.
"Ξέρεις, κάθε άνθρωπος βλέπει διαφορετικό ουρανό", μου 'χε πει κάποτε σε μια νύχτα κάτω από τ'αστέρια. Εγώ, είχα κοιτάξει τον ουρανό, είχα απαντήσει κάτι κλισέ και της είχα δώσει ένα φιλί. Τώρα, δεν θυμόμουν πως έμοιαζε το τότε. Πώς ήταν τ'αστέρια. Πώς ήταν η γεύση του φιλιού μας, ή καλά καλά εκείνη. Πάει καιρός από τότε που οι νύχτες τελείωσαν και άρχισε μόνο να ξημερώνει.
Πρόχειρες σκέψεις του ξημερώματος.
Πρόχειρο ξέστρωμα του κρεβατιού, ντύσιμο και πρόχειροι υπολογισμοί του προγράμματος της μέρας που ακολουθεί. Λογιστικές προσθαφαιρέσεις χρόνου δραστηριοτήτων, τόπων και μετακινήσεων.
Οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι, σκέφτομαι, καμιά φορά λειτουργούν σαν μηχανές. Υπολογίζουν με αυστηρότητα και ακρίβεια, το πού και αν αξίζει να ξοδέψουν. Ένα ατέλειωτο χρηματηστήριο χρόνου,μια τράπεζα ανταλλαγής συναισθημάτων. "Πόσο πήγε το επιτόκιο της αγάπης, είχαμε αύξηση του έρωτα, η αξία του Μάκη πέφτει, αγόρασε, πούλα, βγες για καφέ, βγες για ποτό,βγες για βόλτα,φάε,χέσε,repeat". Μηχανές υψηλής ακρίβειας εντός ανθρώπινης σάρκας. Ρέπλικες. Να, που, καμιά φορά, η τέχνη αντιγράφει τη ζωή.
Ασανσέρ.
Μηχανή εντός μηχανής. Η φόρτωση του λογισμικού πραγματοποιείται. Τα γραφικά ενεργοποιούνται.
Γειτονιά.
Η νέα πίστα της ζωής, που επαναλαμβάνεται ανά 24 ώρες ξεκινά. Και το θέμα είναι να έχεις ολοένα καλύτερη επίδοση. Παρατηρώ.
Δρόμοι.
Και άλλες μηχανές εντός ανθρώπινης σάρκας. Άνθρωποι.
Άνθρωποι σκυφτοί και σκυμμένοι, βιαστικοί. Ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο για μια καλύτερη επίδοση. Τρέχουν σαν να χρονομετριούνται. "Κύριος Μάκης, ο κύριος Μάκης ξεκινάει, προσπερνάει, ο κύριος Μάκης φτάνει και ναι! Εκπληκτικό ρεκόρ, 7:58 για το σταθμό, πρώτη φορά στα 25 χρόνια εργασίας του κυρίες και κύριοι! Απίστευτο!". Καμιά φορά όμως. Καμιά φορά είναι και διαφορετικά. Οι άνθρωποι συνεργάζονται για μια καλύτερη επίδοση. Καμιά φορά.
Σταθμός. Του Μετρό. Αλλαγή σε τρένο.
Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είναι στιγμές, δευτερόλεπτα στη ζωή μας.Φευγαλέα πρόσωπα που παρατηρείς καθώς βρίσκεσαι στο σταθμό, λίγο πριν περάσει το απέναντι τρένο. Μορφές που βλέπεις ανάμεσα στα κινούμενα βαγόνια για λίγο, και ύστερα παίρνετε διαφορετικά τρένα και χάνεστε για πάντα.
Ένα νεύμα, ένα βλέμμα, ένα κοίταγμα. Τυχαίοι αλγόριθμοι επιλογής για το ποιά από αυτά τα φευγαλέα πρόσωπα θα αποκτήσουν μια παραπάνω σημασία, με ποιούς ο κοινός σας χρόνος θα πάρει μια κάποια παραπάνω παράταση, μέχρι να πάρετε διαφορετικά τρένα και να χαθείτε για πάντα.
Λίγες όμορφες στιγμές στο λιγοστό φως της νύχτας, μέχρι ν'αρχίσει να ξημερώνει.
Το κόκκινο των συναισθημάτων μπλέκεται όμορφα με το μπλε της λογικής σχηματίζοντας την μοναδική χρωματική παλέτα του ουρανού της ψυχής μας.
"Ξέρεις, κάθε άνθρωπος βλέπει διαφορετικό ουρανό", μου 'χε πει κάποτε σε μια νύχτα κάτω από τ'αστέρια. Εγώ, είχα κοιτάξει τον ουρανό, είχα απαντήσει κάτι κλισέ και της είχα δώσει ένα φιλί. Τώρα, δεν θυμόμουν πως έμοιαζε το τότε. Πώς ήταν τ'αστέρια. Πώς ήταν η γεύση του φιλιού μας, ή καλά καλά εκείνη. Πάει καιρός από τότε που οι νύχτες τελείωσαν και άρχισε μόνο να ξημερώνει.
Πρόχειρες σκέψεις του ξημερώματος.
Πρόχειρο ξέστρωμα του κρεβατιού, ντύσιμο και πρόχειροι υπολογισμοί του προγράμματος της μέρας που ακολουθεί. Λογιστικές προσθαφαιρέσεις χρόνου δραστηριοτήτων, τόπων και μετακινήσεων.
Οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι, σκέφτομαι, καμιά φορά λειτουργούν σαν μηχανές. Υπολογίζουν με αυστηρότητα και ακρίβεια, το πού και αν αξίζει να ξοδέψουν. Ένα ατέλειωτο χρηματηστήριο χρόνου,μια τράπεζα ανταλλαγής συναισθημάτων. "Πόσο πήγε το επιτόκιο της αγάπης, είχαμε αύξηση του έρωτα, η αξία του Μάκη πέφτει, αγόρασε, πούλα, βγες για καφέ, βγες για ποτό,βγες για βόλτα,φάε,χέσε,repeat". Μηχανές υψηλής ακρίβειας εντός ανθρώπινης σάρκας. Ρέπλικες. Να, που, καμιά φορά, η τέχνη αντιγράφει τη ζωή.
Ασανσέρ.
Μηχανή εντός μηχανής. Η φόρτωση του λογισμικού πραγματοποιείται. Τα γραφικά ενεργοποιούνται.
Γειτονιά.
Η νέα πίστα της ζωής, που επαναλαμβάνεται ανά 24 ώρες ξεκινά. Και το θέμα είναι να έχεις ολοένα καλύτερη επίδοση. Παρατηρώ.
Δρόμοι.
Και άλλες μηχανές εντός ανθρώπινης σάρκας. Άνθρωποι.
Άνθρωποι σκυφτοί και σκυμμένοι, βιαστικοί. Ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο για μια καλύτερη επίδοση. Τρέχουν σαν να χρονομετριούνται. "Κύριος Μάκης, ο κύριος Μάκης ξεκινάει, προσπερνάει, ο κύριος Μάκης φτάνει και ναι! Εκπληκτικό ρεκόρ, 7:58 για το σταθμό, πρώτη φορά στα 25 χρόνια εργασίας του κυρίες και κύριοι! Απίστευτο!". Καμιά φορά όμως. Καμιά φορά είναι και διαφορετικά. Οι άνθρωποι συνεργάζονται για μια καλύτερη επίδοση. Καμιά φορά.
Σταθμός. Του Μετρό. Αλλαγή σε τρένο.
Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είναι στιγμές, δευτερόλεπτα στη ζωή μας.Φευγαλέα πρόσωπα που παρατηρείς καθώς βρίσκεσαι στο σταθμό, λίγο πριν περάσει το απέναντι τρένο. Μορφές που βλέπεις ανάμεσα στα κινούμενα βαγόνια για λίγο, και ύστερα παίρνετε διαφορετικά τρένα και χάνεστε για πάντα.
Ένα νεύμα, ένα βλέμμα, ένα κοίταγμα. Τυχαίοι αλγόριθμοι επιλογής για το ποιά από αυτά τα φευγαλέα πρόσωπα θα αποκτήσουν μια παραπάνω σημασία, με ποιούς ο κοινός σας χρόνος θα πάρει μια κάποια παραπάνω παράταση, μέχρι να πάρετε διαφορετικά τρένα και να χαθείτε για πάντα.
Λίγες όμορφες στιγμές στο λιγοστό φως της νύχτας, μέχρι ν'αρχίσει να ξημερώνει.
Comments
Post a Comment