koultoura

Μαλλιά χυμένα, ανακατεμένα, ξεραμένο αλάτι, γεύση και οσμή, κάπου, κάπου, λίγα κομμάτια από αρμυρίκι, εφήμερο απόκτημα της καλοκαιρινής ανεμελιάς. Ένα βλέμμα που θυμίζει θάλασσα, ήλιοι ολόκληροι, διάπλατοι, τα μάτια της, να φωτίζουν εκείνο το μικρό κομμάτι της ανθρωπότητας που είχε την τύχη να στέκεται γύρω της, και να του δίνουν ζωή. Όταν έσβηνε τα μάτια της, πέθαινε, μαζί της πέθαινε και ο κόσμος, κι ύστερα,  την επόμενη μέρα, ξαναγεννιόταν, και μαζί της, ξανά, ξεκινούσε η ζωή. Ο κύκλος της ευτυχίας. Κορμί, σφουγγάρι πορώδες, έτοιμο να απορροφήσει, κάθε άγγιγμα, κάθε στιγμή, κάθε εμπειρία, κάθε συναίσθημα. Να το αφομοιώσει, να το κάνει δικό του, κι ύστερα με εκείνη την ολότελα παράξενη μνήμη του σώματος, να το αναβιώσει, εάν και εφόσον το απαιτούσαν οι περιστάσεις. Πασχαλιά, άνοιξη, ευτυχία, μοσχοβολούσε, άρωμα της νεότητας, εκείνης της διαρκούς αμφισβήτησης, της ανίκητης διάθεσης της συνεχούς μάθησης, της εσωτερικής αχαλίνωτης δύναμης, που

Κάθε μέρα, καπνός ξεπρόβαλλε από το φρεάτιο. Το γεγονός αυτό, υπό συνθήκες που καθορίζονται από τη (σχεδόν) καθολικά αποδεκτή επιστήμη, ήταν ανεξήγητο και εντοπιζόταν συνήθως σε νουάρ ταινίες που έχουν γυριστεί στο Λος Άντζελες. Παρόλα αυτά,  δεν προβλημάτιζε τους μελλοντικούς επιβάτες του λεωφορείου που περίμεναν -για δέκα λεπτά ή μια ζωή- στην κοντινή στάση. Και, φυσικά, δεν ήταν το μόνο: η συχνή τριβή με τα μέσα μαζικής μεταφοράς είχε εξαλλείψει κάθε ιδέα ή παραμικρή υπόνοια εντυπωσιασμού, απορίας, αμφισβήτησης ή ευτυχίας. Ρουτίνα, ανίκητη μάχαν. Κάθε μέρα, καπνός ξεπρόβαλλε από το φρεάτιο. Εκείνος και εκείνη καθόντουσαν πάντοτε σε απέναντι στάσεις. Εκείνος έφευγε και εκείνη ερχόταν, ή το αντίστροφο, μακρύτερα ή κοντυνότερα, για λίγο ή και για πάντα. Κάποια στιγμή, οι διαδρομές και τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν, στην ίδια στάση, ή στο ίδιο λεωφορείο, καθώς πήγαιναν ή ερχόντουσαν,και με κάποια αφορμή έπιασαν κάποια κουβέντα και εκείνη τον ρώτησε, πώς γίνεται καπνός να

Μήλο δαγκωμένο, ένδειξη μιας κάποιας υγιεινής διατροφής, σκουπισμένο λίγο πριν, στο τέλεια εναρμονισμένο χρωματικά, πλήρως εφαμοστό και λεπτομερώς σιδερωμένο συνολάκι, τυχαίες σκέψεις που μόλις γεννήθηκαν πέθαναν, και ελαφριά νωχελική μετακίνηση της δερμάτινης ασορτί τσάντας, καθώς  στεκόταν στις κυλιόμενες, μεταφέροντας συνεχώς το βάρος της, από το ένα γυαλιστερό της τακούνι στο άλλο. Μαλλιά εβένινα ,ολόϊσια, πιασμένα επιμελώς σε πλεχτή κοτσίδα, περιποιημένα με τις κατάλληλες κρέμες, μα πρόσωπο κουρασμένο, από δέκα ώρες εργασίας, κάποιες ώρες μετακίνησης, 12 χρόνια σχολείου, 3 χρόνια bachelor, 2 χρόνια master. 6 + 6 μήνες πρακτική, 3 χρόνια PHD, και δυο ψευδώς δηλωμένα χρόνια προϋπηρεσίας -καταλαβαίνετε βέβαια πως είναι αυτά- που όμως κρυβόταν επιτυχώς από το φροντισμένο μέηκ απ. Κάποια αρμοδιότητα σε κάποια εταιρεία, κάποιο όνειρο χρόνων που έμενε να εκπληρωθεί, και θυσίες, πολλές θυσίες, timelines, deadlines, drafts, pms και άλλες ξένες λέξεις, με ταυτό

Στην πόλη του φωτός, για να βγεις από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, πρέπει να περάσεις από έλεγχο, και το κατούρημα έχει αντίτιμο ακριβό. Τα κτίρια των οίκων μόδας, στέκονται υπέρλαμπρα στις πλατιές λεωφόρους, πάνω από τις στάχτες των χωρών της Μέσης Ανατολής. Οι τουρίστες, αποδεικνύουν την φιλασπλευχνία τους στο φιλεθεάμον κοινό, πετώντας ματωμένα χαρτονομίσματα, σε πρώην κατοίκους πρώην ελεύθερων χωρών, και ικανοποιούν την αυταρέσκειά τους, επιστρατεύοντας δυνατό τεχνολογικό μέσο που κατασκεύασαν κάπου, κάποτε, υπό πολύ χειρότερες συνθήκες, οι ομοεθνείς τους. Οι πωλητές βοηθημάτων αυτοφωτογράφησης, κάνουν χρυσές δουλειές, και στις χιλιάδες ηλεκτρονικά αυτοαποτυπωμένες στιγμές, ανθρώπων που παριστάνουν ότι αγγίζουν μνημεία, το Εγώ σκεπάζει κάθε τι στο φόντο. Και κάπως έτσι, ένα κομμάτι ιστορίας, μεταμορφώνεται σε ανάδειξη του προσωπικού στάτους κβο, και σε ένδειξη καλής ζωής, και η αέναη περιπλάνηση των ανθρώπων με τις λευκές ποδιές από τραπέζι σε τραπέζι, μ

Στο λεωφορείο, μια παρέα τεσσάρων παιδιών, 16 με 17 χρονών το πολύ, στην κορύφωση της νιότης τους, ένα κορίτσι και τρία αγόρια. δέρματα τεντωμένα χωρίς ρυτίδες και ραγάδες, πειράγματα μεταξύ φιλίας και ασυνείδητου ερωτισμού, η κοπέλα κάνει πολύ πειστικά την κότα, κρύβεται πίσω από το ένα αγόρι, οι άλλοι της λένε να σταματήσει γιατί τους κάνει ρεζίλι. Είναι νέοι, νομίζουν ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους, ενώ στην πραγματατικότητα οι υπόλοιποι επιβάτες αδιαφορούν, αν κάποιος στο λεωφορείο κάνει την κότα, αν υπάρχει όντως μια κότα, ή αν κάποιος συνεπιβάτης τινάξει τα μυαλά του στον αέρα εκείνη τη στιγμή -αρκεί να μην πιτσιλίσει τα ρούχα της δουλειάς τους. Είναι 20.30, στο λεωφορείο, μια κοπέλα 17 χρονών κάνει την κότα, ο ήλιος έδυσε, και πριν καλά - καλά το καταλάβει, έχουν περάσει 20 χρόνια, είναι απλώς μια επιβάτης ανάμεσα σε άλλους επιβάτες, ένα απειροελάχιστο μόριο ανάμεσα σε τρισεκατομμύρια μόρια του σύμπαντος, και συνειδητοποιεί ότι δεν νοιάζεται, αν κ

Είναι εντυπωσιακό, πως ο μεταβολισμός, δίνει την άνιση και φοβερή μάχη με τον χρόνο και το χρόνο, υπερνικώντας κάθε όγκο και είδος τροφής, έως ώτου, ξαφνικά και εντελώς απροειδοποίητα, κάθε γραμμάριο τροφής δύο παραπανίσια κιλά σημαίνει, και τα 70 γίνουν 75,80,100, με την ταχύτητα που ξεστομίζονται οι αριθμοί στο παιδικό κρυφτό. Είναι εντυπωσιακό, πως το άλλοτε αψεγάδιαστο πρόσωπο του πιο όμορφου κοριτσιού του σχολείου ρυτίδες το χαράξαν, και πως εκείνος με την πιο πλούσια χαίτη και την τελευταία του τρίχα με θρήνο αποχαιρέτησε. Είναι εντυπωσιακό, πως οι ανεστίαστες φωτογραφίες του '80 με τον καμμένο ουρανό και τις δαχτυλιές στις άκρες μεταμορφώθηκαν, σε ψηφιακές υψηλής ευκρίνειας με φίλτρα που αποκρύπτουν, την παραμικρή ατέλεια και κάθε συναίσθημα- εως ώτου, εμφανιστούν τα κιλά, οι ρυτίδες, και καταρρεύσουν τα   likes   και οι φιλοφρονήσεις που ανταλλάξαμε, σε όλα τα μέσα ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Η διάλυση του εφήμερου, η απρόσμενη θραύση του γυάλινου μας

Αναστεναγμοί και βρυχηθμοί, κοφτή ανάσα που καίει το δέρμα, υπό το ρυθμό των αυξημένων παλμών της καρδιάς, ένας πόνος χωρίς γέννα, και ριπές ανακούφισης που εκτοξεύονται από τα σπλάχνα μας, από τα βαθύτερα μέρη του σώματος και της ψυχής μας, και ύστερα, εμείς, οι δύο, μόνο δύο, να γλύφουμε τις αιώνιες πληγές μας, σαν δυό ζώα. Παλλινδρομικές επαναλαμβανόμενες κινήσεις, αμήχανα αγγίγματα και παραμορφώσεις των προσώπων, που αλλάζουν, σώματα που κουβαλάνε ψυχές, που προστίθενται συνέχεια, η μια πάνω στην άλλη, ένας σωρός στιγμών, εμπειριών, και συναισθημάτων, που βαραίνει την πλάτη μας, σκεβρώνοντας την, ανεπανόρθωτα. Πρόσωπα, και ψυχές, και αγγίγματα, σε κενά, πανομοιότυπα, σώματα, που αλλάζουν, μεταμορφώνονται, μα πάντα μένουν ίδια, κουβαλώντας μέσα τους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Έλα, πάρε με επιτέλους, αγκαλιά, προσέγγισε τα άκρα μου με τα δικά σου, να ενωθούν, να καλύψουν το ένα το άλλο, να βουλιάξουμε ο ένας στον άλλον,

Ανάσα. Άνθρωποι. Περπατάνε. Αργά. Άλλοι, μπαίνουν, άλλοι βγαίνουν. Ξεφύσημα. Ελαφρά κλίση κεφαλιού προς ουρανό. Ένα πουλί. Σύννεφα. Βροχή. Μυρωδιά νοτισμένου χώματος. Αναμνήσεις και νοσταλγία. Και άνθρωποι. Περπατάνε. Έξω - μέσα. Μέσα - έξω. Τσιμέντο. Μπετό. Σκυρόδεμα. Και άλλες χίλιες, εκατομμύρια συνώνυμα λέξεις, άλλες πιο επίσημες, άλλες πιο ανεπίσημες, εκατό διαφορετικοί τρόποι για να πεις, να παραφράσεις να εκφράσεις,σε αυτή την πλούσια γλώσσα, τόσο  πλούσια, που δεν ξέρω αν το ξέρατε, αλλά να για μία ψήφο έχασε, μα ναι ξέρετε, όλοι το ξέρουν, όλοι, αναρχικοί, τρομοκράτες, τουρίστες στη Βαρκελώνη, ζευγάρι που γνωρίστηκε στον Παπακωνσταντίνου, ακροαριστεροί, τι γύρευαν, τί ήθελαν, γιατί γνωρίστηκαν, γιατί, γιατί και πως, και ποιον ρωτήσαν, και γιατί δεν ρώτησαν, και τί νομίζουν πως είναι εδώ, ζωή τους να κάνουν ότι θέλουν, όχι κύριε, δεν είμαστε ξέφραγο αμπέλι εμείς,εμείς αποφασίζομε και διατάσσομε, γιατί η χώραν είναι ασθενής, εμείς- Ελευθερία Μια λέξη. Χωρίς

Το κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα, καθόταν σ'ένα δρόμο γεμάτο από τσαλακωμένα κουτάκια από μπύρες ενός πάρτυ που τέλειωσε πριν δυο δεκαετίες. Είχε ένα βλέμμα απλανές, που φανέρωνε ότι ακόμη έψαχνε το τί ήταν αυτό που άξιζε και, τελικά , αν άξιζε καθόλου. Το κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα, φορούσε μια μωβ κορδέλα στα μαλλιά, και κάποια ξεθωριασμένα τατουάζ στην πλάτη, όπως την μέρα που την πρωτοείδα, προκειμένου να μπορεί να χορεύει και να νιώθει ότι ανήκει ακόμη σε αυτό τον κόσμο, των συνεχών ερωτημάτων και αμφισβητήσεων. Φορούσε ακόμη, ένα αστραφτερό  κόκκινο κραγιόν, όπως την μέρα που την φίλησα για πρώτη φορά. Το κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα με κοίταξε, με μάτια γεμάτα λιωμένο αηλάηνερ. Ποτέ δεν κατάλαβα αν με θυμόταν, ή ,αν, έστω θυμόταν εκείνη την αίσθηση του τότε. "Αν κλέβαμε το Volvo από την άλλη άκρη του δρόμου, θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;" της είχα ψιθυρίσει στο αυτί, ακολουθώντας πιστά τους στίχους του

Στη ζωή μου πάντα ήμουν από τους τελευταίους. Στο θρανίο, στην κουκέτα στο θάλαμο, στην αγάπη. Άλλοι το λέγαν χαλαρότητα, άλλοι ανικανότητα, κι οι πιο σκληροί αδιαφορία. Εγώ δεν το 'λεγα κάπως, απλά το 'κανα. Ή, μάλλον, με έκανε αυτό. Τελευταίο εισητήριο μου δώσαν για το ΚΤΕΛ σε κάποιο ταξίδι.Αριθμός 49. Περιττός και με κείνη την αίσθηση της έλλειψης ολοκλήρωσης, όπως κάθε τι σε τούτη τη ζωή. Μαζί του κέρδισα ένα χαρτί για τον οδηγό και μια φιλική συμβουλή να βιαστώ,μιας και το λεωφορείο έφευγε σε λίγα λεπτά. Η εμπειρία που μου είχε δώσει το γεγονός ότι στη ζωή μου έφτανα πάντα τελευταίος, αλλά και η αξιοπρεπής -για τα δεδομένα της ζωής που έκανα- φυσική μου κατάσταση εκείνη την περίοδο, με έκανε να φέρω εις πέρας το καθήκον μου προς τα ΚΤΕΛ Αττικής, μιας και κατάφερα να φτάσω στην ώρα μου. Αν και, όπως πάντα,τελευταίος. Με ελαφρά επιβαρυμένη αναπνοή και την ικανοποίηση της επιτυχίας της αποστολής μου ανέβηκα σ'ένα όχημα γεμάτο παράνομα ζευγαράκια, χαμένους έρωτες,

Προσωποποιημένες κάρτες, απρόσωποι κωδικοί,  ψυχροί αριθμοί, που αντικαθιστούν, προσωπικότητες  κι αισθήματα. Επαναφορτιζόμενες επιθυμίες, επικύρωση ονείρων σε κατάλληλα μηχανημάτα, κάποιο τίμημα, για κάποια διαδρομή, κι αλλαγή σχεδίων, γιατί το εισητήριό σας δεν είναι πια έγκυρο. Ελάχιστοι οι δυνατοί προορισμοί, κάθε προηγούμενος, και κάθε επόμενος συρμός, στο ίδιο σημείο καταλήγει, μα οι συνεπιβάτες παραμένουν για λίγες μόνο στάσεις. Στους συρμούς της ζωής, αξίζει να τιμήσει κανείς τους λαθρεπιβάτες, εκείνους τους ανυπότακτους που πήδηξαν τις μπάρες και έφτασαν όχι ως εκεί που τους επιτράπηκε, αλλά ως εκεί που ονειρεύτηκαν.

Σε μια  ξεχασμένη γωνιά της χώρας, υπήρχε ένα μικρό καφέ - μπαρ που το λέγαν "Desire". Οι πιο ηλικιωμένοι της γειτονιάς το φωνάζαν "Nτεζιρέ". Στο καφέ - μπαρ Desire, οι συνταξιούχοι περνούσαν το χρόνο τους μέχρι οι τράπεζες να ανοίξουν, μιας και με στις νέες τεχνολογίες ποτέ τους δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν. Οι πληγωμένοι έπνιγαν τον πόνο τους σε κάποιο φτηνό ουίσκυ χωρίς πάγο. Στο καφέ - μπαρ Desire, άστατοι εργένηδες μα και καθόλα έντιμοι οικογενειάρχες αναζητούσαν τον εφήμερο έρωτα στο πρόσωπο κάποιας απογοητευμένης γυναίκας. Οι εργαζόμενες ίσως έπρεπε να προσφέρουν κάτι παραπάνω από τις ικανότητές τους στο σερβίρισμα, αν χρειαζόταν,σύμφωνα πάντοτε με τα λόγια του αφεντικού. Σε μια  ξεχασμένη γωνιά της χώρας, υπήρχε ένα μικρό καφέ - μπαρ που το λέγαν "Desire". Οι πιο ηλικιωμένοι το φωνάζαν "Nτεζιρέ". Και κάπως έτσι, μια έννοια που κυνηγάμε σε όλη μας τη ζωή, μεταμορφώθηκε σε μια Τουρκάλα γυναίκα. Τόπος συνάντησης πολιτισμών, στ

Η πράσινη επιγραφή που αναγράφει "ΟΚ" εμφανίζεται στην πύλη του Μετρό, και η πύλη ανοίγει, μόνο και μόνο για να κλείσει αστραπιαία, προτού οι επιβάτες να έχουν την ευκαιρία να περάσουν. Διάψευση προσδοκιών στου σταθμούς της ζωής.  Στη γειτονιά, η νεαρή "Αισθηματίας" πόρνη, τρεκλίζει, ψάχνοντας απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής, και ερωτήματα για τις απαντήσεις της. Για τις μεγάλες έννοιες, το νόημα της ύπαρξης του έρωτα, το νόημα της ύπαρξης  και το νόημα γενικώς. Αναζητώντας, στα πρόσωπα των περαστικών, εκείνο τον μικρό εγκληματία που κάποτε  παθιασμένα την αναζητούσε, μόνο και μόνο για να μην τον βρει ποτέ.  Η ματαιότητα της στιγμιαίας ύπαρξης της μιας στιγμής: η καμιά επιστροφή, σε πείσμα φιλοσόφων και συγγραφέων. Στον κεντρικό δρόμο, μια τσιγγάνα με ρωτάει τι ώρα είναι. Στο φως της ημισελίνου, το πρόσωπό της μοιάζει με Εκείνη, με εκείνες, και η ερώτησή της δεν είναι πια για την ώρα, τα ερωτήματά της είναι σημαντικά, για έννοιες μεγάλες, για το νόη

Μορφασμός, ανάταση χεριού,  *κλικ*, και αποτύπωση μιας πλήρως επιτηδευμένης στιγμής, στιγμιαία ηλεκτρονική πρόζα, περιορισμένης διαρκείας, μια στιγμή που μόλις γεννήθηκε, πέθανε,  μια στιγμή που ήταν νεκρή πριν ακόμη γεννηθεί. Δεκάδες, εκατοντάδες υψωμένα χεράκια και καρδούλες, μια χούφτα πίξελ που αντιστοιχούν, σε μια χούφτα ανθρώπους πίσω από οθόνες,  μικρές, μεγάλες και μεγαλύτερες,  μηχανικές κινήσεις των ακροδακτύλων προς τα κάτω,  που απευλευθερώνουν,  τον ορυμαγδό των 0 και 1, τον βομβαρδισμό των ασήμαντων ηλεκτρονικά αποτυπωμένων στιγμών. Και, ύστερα, παρατήρηση των ηλεκτρονικά εκπεφρασμένων αντιδράσεων, ενός πλήρως αγνώστου στρατού ακολούθων που εγκρίνουν, που δαπάνησαν ένα κάποιο ελάχιστο χρονικό διάστημα της ζωής τους,  για να σε σκεφτούν, για να χωρέσουν ένα κομμάτι της δικής σου, επιβεβαίωση μιας κάποιας αξίας σε κάτι ακαθόριστο, ίσως κάποια ενομολήγηση δικής σου ανωτερότητας, και ύπνος ασφαλής,  μιας και αύριο έχεις να ξυπνήσεις νω

Βλέμμα χαμηλωμένο, πρόσωπο ζαρωμένο, χείλια σφαλιστά, και υπομονετικά, μια ζωή αναμονή, πνιχτή κραυγή, και σιωπή, υπόνοια επιθυμίας, με παράλειψη έκφρασης, υπομονή, πέντε λεπτά στο λεωφορείο κάποιος να κάνει άκρη, προκειμένου να απελευθερώσει την μοναδική ελεύθερη θέση, μία ώρα στο ΙΚΑ για κάποιο λάθος σε κάποιο έγγραφο, δύο μήνες σε νοσοκομείο για κάποια επέμβαση ρουτίνας σε κάποιο ζωτικό όργανο, και " λυπόμαστε, ξαναπεράστε πάλι αύριο" , ένας νεαρός μόλις κάθισε στην τελευταία ελεύθερη θέση. Ένα δάκρυ που σκουπίστηκε με το δεξί του χακί μανίκι, ώστε να κρυφτούν καλά οι μικρές στιγμές αδυναμίας, η επανάληψη του ονόματός του χάνεται από τον Βοριά, που συνοδεύει το πέρασμα της πύλης στον άλλο κόσμο, μια βίαιη ομογενοποίηση του αλλοπρόσαλου πλήθους, υπομονή, δύο ώρες για να πάρει ιματισμό, τρεις ώρες για το καθημερινό σισσύτιο, εικοσι μία μέρες για μετάθεση, οκτώ ώρες στην ουρά του ΟΑΕΔ, κάποιες μέρες για να του απαντήσει Εκείνη, έφαγε είκοσι μέρε

Προτάσεις ήμερες, και προτάσεις ανήμερες, προτάσεις εφήμερες, προτάσεις διαρκείας, προτάσεις στιγμιαίας ευκαιρίας, προτάσεις που χάθηκαν, και προτάσεις που βρέθηκαν, προτάσεις που ξάφνιασαν, προτάσεις που ξαφνιάστηκαν, προτάσεις μεγάλες, και προτάσεις μικρές, προτάσεις βαρύγδουπες, και προτάσεις ασήμαντες, προτάσεις αργόσυρτες, προτάσεις μακρόσυρτες, προτάσεις εφησυχασμού, προτάσεις συμβιβασμού, και προτάσεις αιφνιδιασμού, προτάσεις ηχηρές, προτάσεις ήσυχες, και προτάσεις ανήσυχες, προτάσεις της νύχτας, προτάσεις της μέρας, προτάσεις μιας Κυριακής, προτάσεις κάποιας Δευτέρας, προτάσεις που μετανιώσαμε, προτάσεις που θα μετανιώσουμε, προτάσεις που τολμήσαμε, προτάσεις που δεν τολμούσαμε, προτάσεις του δεν, προτάσεις του ίσως, προτάσεις του πότε, προτάσεις του κάποτε, και προτάσεις του ποτέ, προτάσεις, προτάσεις, προτάσεις, που πνίγηκαν, πίσω από άναρθρες κραυγές, ή κάποια πνιγηρή σιωπή, καθώς συνεχίσαμε να βαδίζουμε με σκυφτό το κεφάλι, εξετάζ

Ξεφύλλισε τις σκονισμένες σελίδες του τεράστιου καταλόγου, εκείνου που πάνω στην χάρτινη σάρκα του είχε χαραγμένες τις αναμνήσεις των τελευταίων είκοσι χρόνων της ζωής του. Ναι, πλέον υπήρχαν κινητά και τάμπλετ και ηλεκτρονικά σύννεφα, και ένα σωρό πολύπλοκες ηλεκτρονικές συσκευές, μα ,εκείνος, επέμενε -αγύριστο κεφάλι καθώς ήταν πάντα- με έναν εμμονικό και σχεδόν τελετουργικό τρόπο, να σημειώνει, σ'εκείνον τον ξεφτυσμένο και πολυκαιρισμένο  -σαν τη ζωή του την ίδια- κατάλογο, κάθε άνθρωπο που περνούσε από τη ζωή του. Έβαλε τα γυαλιά του, βούτηξε το δάχτυλο στο σάλιο του, χώθηκε στις σελίδες με τις αναμνήσεις, και άρχισε με προσοχή, να ξεδιαλέγει τα τηλέφωνα που άρμοζαν στην ημέρα. Δίπλα του, τα τελευταία είκοσι χρόνια, εκείνη, με το δάχτυλο προτεταμένο να του υποδεικνύει τυχόν αριθμούς που είχε παραλείψει. Γύρισε και την κοίταξε:  και συνειδητοποίησε ότι ποτέ δεν παρέμενε ίδια. Άλλοτε, του φαινόταν ίδια και απαράλλακτη, όπως ακριβώς την μέρα που έδωσαν το πρώτο τους φιλί.

Και περνάνε τα χρόνια. Και τί καταφέραμε, μου λες; Για ποιόν πεθάναμε, μου λές; Έρμαια απόψεων άλλων ήμασταν πάντοτε, έρμαια κορμιά. Να ξυπνήσεις, να πας στη δουλειά, να ξυριστείς, να σε δει ο διοικητής, να σε χαϊδέψει φιλικά στην πλάτη, και ίσως, λέω ίσως, να σου δώσει καμιά τιμητική. Το βλέμμα καρφωμένο στο ρολόι, βλέπεις τους δείχτες να γλιστράνε, κι εύχεσαι μόνο να κάναν πιο γρήγορα, να περάσουν τα λεπτά, να περάσουν οι ώρες, να ησυχάσουν οι σκέψεις, να σταματήσουν οι βόμβες. Και ύστερα, μόλις νυχτώσει, να γυρίσεις σπίτι, και, νωχελικά, τα πόδια στο τραπέζι, ανοίγεις τηλεόραση, θεατής σε ψεύτικες ζωές άλλων. Στο κρεβάτι σου, ξυπνάς ιδρωμένος, και συνειδητοποιείς, ότι τον χειρότερο εφιάλτη ξύπνιος τον αντικρύζεις: μάθαμε να επιβιώνουμε, της ψιθυρίζεις, και ξεχάσαμε να ζούμε.  Προχθές, άγγιξα έναν άνθρωπο. Ήταν αληθινός. Ανάμνηση αρκετή, για να με κάνει να αντέξω, άλλη μια νύχτα στην κουκέτα του στρατοπέδου της ζωής, ενώ περιμένω, τη

Γεννιόμαστε ένα βάρος στην κοιλιά της μάνας μας, στις τσέπες των γονιών μας, στις συνειδήσεις άλλων. Τα πρώτα χρόνια μπουσουλάμε, κι ύστερα τρεκλίζουμε, ψάχνοντας σαθρά στηρίγματα ,αριστερά και δεξιά, σ'έναν κόσμο που γύρω - γύρω καταρρέει. Ο Πόλεμος, ξέρεις τί είναι; Αυτό το τάχα φοβερό φαινόμενο που συμβαίνει σα θεομηνία; Πλήρως ερμηνεύσιμο. Σύγκρουση συνειδήσεων κι επιθυμιών, κινήτρων και προσωπικοτήτων. Πηγάζει από μέσα μας ο πόλεμος, από τα πιο απόκρηφα σκοτάδια της ψυχής μας. Είναι μια άρνηση να ζήσουμε όπως μας έτυχε, όπως μας γέννησε η μάνα μας, να χαρούμε τη φύση και την ομορφιά της. Μια αέναη τάση αρπαγής αυτών που έχουν οι άλλοι, αδιαφορώντας πλήρως γι'αυτούς και γενόμενοι βάρος στην επιβίωσή τους. Βάρη είμαστε λοιπόν, που πολεμάνε σε όλη τους τη ζωή, μεταφερόμενα, απ' αγκαλιά σε αγκαλιά, από πόρτα σε πόρτα, σπό κρεβάτι σε κρεβάτι, από νου σε νου, βάρη που εμποδίζουν τους γύρω μας, εκείνους τους λίγους, τους ελαφρείς, να περπ

Αθώος λόγω βλακείας, ενδεχομένως λόγω άγνοιας, πολλές φορές λόγω αηδίας - των άλλων. Υπεράνω πάσης υποψίας, και υπεροψίας, φτερό στον άνεμο, διαταγών, εντόνως ή μαλακώς εκπεφρασμένων επιθυμιών. Σαν τον άνεμο που χόρευε το κριθάρι, σε τέσσερις εποχές, αφειρωνόταν σ'ένα παθιασμένο τάνγκο με τις διαθέσεις του. Κάθε χειμώνα, τα σπαρτά μαραίνονταν, τα υποκείμενα του πόθου, πολλαπλά, χάνονταν από την κακοκαιρία. Και, εκείνος, σαν ακούραστος στρατιώτης, περίμενε την άνοιξη, επίμονος Σίσσυφος που κουβαλούσε την καρδιά του, στην ανηφοριά της αγάπης. Μα, καθώς παρατηρούσε τον καιρό καθημερινά, χαμογελούσε μέσα του πικρά, καθώς ήξερε πολύ καλά, πως μετά από κάθε άνοιξη, ακολουθεί ο καύσωνας, που καταστρέφει ολοσχερώς, κάθε ανθισμένο σπόρο.

Έκτακτο ανακοινωθέν! Νέα πολιτική ασφάλειας εφαρμόστηκε, κατόπιν εντολών των Αρχών. Απαγόρευση εισόδου, σκέψεων, λέξεων, συναισθημάτων, εφεξής. Η είσοδος βεβαίως ίσως εγκρίνεται, κατά περίπτωση, κατόπιν σχετικής άδειας. Απόρθητα φρούρια θα γίνουν τα μυαλά μας, πανύψηλα τείχη θα χτιστούν, προκειμένου να βεβαιωθούμε ότι τίποτε δεν θα μπαίνει και δεν θα βγαίνει. Ή ότι, ακόμη και αν κάτι  τα καταφέρνει, αυτό θα μπαίνει σε καραντίνα, έως ώτου διαλευκανθούν οι προθέσεις του. (Αισθήματα που διαταράσσουν την ηρεμία της ζωής μας, θα εκτελούνται επί τόπου). Πόρτες σφαλιστές θα φυλάσσουν τα στόματά μας, με διπλή και τριπλή σιδεριά, αμπαρωμένα παράθυρα στα μάτια και τ'αυτιά, να μην ακούμε, να μην βλέπουμε, και αν παρά ταύτα, ακούμε ή βλέπουμε, να μην προδίνουμε τι ήταν αυτό. Ή πώς αυτό μας έκανε να αισθανθούμε. Αυστηρός έλεγχος θα επιβληθεί στη διαδρομή καρδιάς και πράξης. Βαρύ το πρόστιμο όποιου τολμήσει να τη διαβεί, αξίζει περίπου όσο ένα κομμάτι από την ψ

Σωριασμένος σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, φυλακισμένος σε τέσσερις τοίχους στην Κυψέλη, σε σιδεριένο κελί στον Κορυδαλλό, σε μια ξύλινη ντουλάπα στην Ελλάδα, εξαντλημένος σε sweat shop στην Κίνα, θαμμένος κάτω από συντρίμμια στη Συρία, έτεινε το τρεμάμενο χέρι του, ένδειξη παράκλησης, για λίγα χρήματα, λίγα ψίχουλα, αγάπης, ειρήνης, σεβασμού. Μα οι περαστικοί τον προσπερνούσαν αδιάφορα, λίγες στιγμές μόνο απασχολούσαν τη ζωή του, και εξαφανίζονταν, τόσο βιαστικά όσο είχαν εισβάλλει σε αυτή. Το μόνο που είχε καταφέρει τόσα χρόνια, ήταν που και που να αποσπά ένα βλέμμα, συμπόνοιας, κατανόησης, ή - ακόμη χειρότερα- λύπησης, και ύστερα, σιωπή. Βιαστικά βήματα,βιαστικοί ήχοι, βιαστικές ομιλίες, βιαστικά συναισθήματα, και τίποτα.  Μόνο πομπώδεις δηλώσεις φιλευσπλαχνίας, σε αστραφτερά βήματα, και επίσημα μέσα, κοινωνικά ή ενημέρωσης, σε κάποιο δεύτερο ή τρίτο θέμα των κεντρικών δελτίων ειδήσεων των 8. Η ελπίδα, σκεφτόταν, είχε τελειώσει, όχι πριν 3 χ

Κουβαλούσα πάντοτε,ολάκερη πραμμάτεια, το βαρύ φορτίο της ψυχής μου, ανεβαίνοντας της ζωής, τεράστια ανηφόρα. Σαλιγκάρι που 'βγαινε ξανά και ξανά, σε πείσμα των καιρών, μετά της βροχής τη δυστυχία. Και συ, αδέσποτη γάτα, όταν με πετύχαινες, έπαιζες μαζί μου, με πίεζες με τις πατούσες σου, με έβαζες ολόκληρο στο στόμα σου, μόνο και μόνο για να με φτύσεις, κάθε που βαριόσουν, σε μι' άκρη του δρόμου. "Δεν πειράζει", σκεφτόμουν από μέσα μου, "τα σαλιγκάρια, αργά αλλά σταθερά, κάποια στιγμή φτάνουν στον προορισμό τους" . Αλλά, μάταια: ποτέ δεν έπαψαν να με πατάν και να με φτύνουν. Και συ, ποτέ δεν έπαψες να κυνηγάς την ουρά σου.

Zoύμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε; Το ερώτημα, που αιώνες τώρα δεν έχει απαντηθεί. Σε θέλω επειδή είσαι εσύ ή είσαι εσύ επειδή σε θέλω; Ερωτευόμαστε; Σκόρπιες σκέψεις σε κάποιο ραντεβού. Και μετά, σιωπή. Ξεφύσημα καπνού από το τσιγάρο του. Και μεταμόρφωσή του σε σύννεφο ομίχλης που προσέδιδε την απαραίτητη δραματικότητα στη στιγμή. Διάλυση του συννέφου μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, όπως ακριβώς συνέβαινε με κάθε τι  που άξιζε στη ζωή του. Στεκόντουσαν αντίκρυ, λεπτά, ώρες, χρόνια τώρα, όπως έκαναν άντρες και γυναίκες από την απαρχή της ανθρωπότητας. Σε κάποιο καφέ,  όπως γινόταν από τότε που η ανθρωπότητα ανακάλυψε τις ιδιότητες αυτού του καφέ υγρού. Σιωπηλοί, περιεργαστικοί, ανέκφραστοι, τόσο που εκείνος είχε ξεχάσει πόσην ώρα είχε περάσει από τότε που βρέθηκαν. Ή τί είχαν να πουν, τί είχαν πει, ή τι θα έλεγαν στο μέλλον. Στα μπαρ πηγαίνεις για να ξεχάσεις, στα καφέ για να θυμηθείς. Αν δεν μπορείς να θυμηθείς όμως, γιατί να πας στα καφέ; Τα λόγια το

koultoura. Πάντα συνεπής στα ραντεβού.

Τον κύριο  Νίκο τον είδα μία και μοναδική φορά, σ'ένα λεωφορείο στο κέντρο της Αθήνας.Τον είδα αλλά δεν τον γνώρισα, και μάλλον δεν θα τον γνωρίσω ποτέ μου. Για την ακρίβεια, δεν μιλήσαμε καν. Έμαθα το όνομά του από την επιμονή της προσφώνησής του από τη γυναίκα του, που κάθε που άδειαζε κάποια θέση τον φώναζε να κάτσει και συγκράτησα την φυσιογνωμία του από την εξίσου επίμονη απάντηση σου: "Δεν θέλω μωρέ..." . Ο κύριος Νίκος στεκόταν όρθιος ανάμεσα σε δεκάδες όρθιους, έχοντας σφιχταγκαλιάσει ένα στύλο και κάνοντας σε να πιστεύεις ότι σε κάποια απότομη στροφή ή τράνταγμα, θα γλιστρούσε και θα έπαυε να υπάρχει, έτσι φυσιολογικά και ήρεμα. Ανάσα που βρωμούσε, βαθιά και αργή, τόσο αργή που στο τέλος κάθε μιας έλεγες ότι θα είναι και η τελευταία του,  λευκά μαλλιά λιγοστά όσο και γένια, και μάτια, κάτι μάτια... Μάτια διάπλατα ανοιχτά, υγρά, και ένα βλέμμα τρομαγμένο. Ένα βλέμμα που δεν μπορούσε παρά να σε κάνει να αναρωτηθείς: Τί μπορεί να τρομάζει κάποιον που έχει δει ό

Ληγμένες κάρτες, ληγμένες επιθυμίες, σ'αυτά τα καινούρια ακυρωτικά. Νέες τεχνολογίες, νέες προσδοκίες, ηλικιωμένων προσπάθειες, εδώ και δεκαετίες μάταιες, σκιές του παρελθόντος, άκαιρες. "Η κάρτα έχει λήξει" , η ανέκφραστη φωνή του άψυχου μετάλλου, ακούγεται ξανά και ξανά, "το υπόλοιπό σας τέλειωσε" , "μαζί με την ελπίδα" , συμπληρώνω νοητά. Και η επανάληψη - μήτηρ πάσης μαθήσεως- το αποτέλεσμα της απέλπιδος αναζητήσεως η ολική άρνηση του καινούριου κόσμου των αυτόματων μηχανημάτων, των προκαθορισμένων βημάτων, των κανόνων ορατών και αοράτων, της έλλειψης συναισθημάτων. Η συντριβή του κόσμου των ανθρώπων, και η αυγή της νέας πραγματικότητος των ρομπότ είναι κοντά, θα έλεγε κάποιος με βαθιά απογοήτευση στην καρδιά, μα, όχι, όσο υπάρχει η αντίσταση  εκ των ενόντων, όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα χτυπάνε,  ληγμένες κάρτες.

10. Αναμονή. Και μέτρημα του χρόνου. Κατάτμηση των στιγμών σε μια πλήρως νοητική μονάδα.  9. Ο χρόνος. Ανθρώπινη εφεύρεση.  Μάθαμε να μετράμε τις στιγμές αντί να τις ζούμε. Να ζυγίζουμε τη σημασία τους ανάλογα με ένα νούμερο παραπάνω μπρος, ή ένα παραπάνω πίσω. 8. 2017. 2018. 11:59. 00:01. Η ψευδαίσθηση ότι σε δύο λεπτά έρχεται μια κάποια αλλαγή. 7. Η αλλαγή. Η αλλαγή δεν είναι θέμα. Χρόνου. Είναι θέμα, αλλά άλλων πραγμάτων.  6. Ο χρόνος είναι μια ανθρώπινη εφεύρεση. Ως εκ τούτου έχει τόση σημασία όση του δίνουν οι άνθρωποι. Τί πάει να πει, ένας χρόνος, ένας μήνας, μια ώρα; 5. Το μόνο που έχει σημασία είναι στιγμές. Στιγμές. Ανθρώπινες εμπειρίες έξω από μονάδες μέτρησης, από ανθρωπίνως κατασκευασμένα νοητικά κουτάκια.  4. Στιγμές. Και συναισθήματα. Που σου αφήνουν οι στιγμές. Έξω από χρόνο, έξω από τόπο. Διαχρονικά. Αιώνια. Άφθαρτα. 3. Ευτυχία. Η ευτυχία είναι όταν πεθαίνεις, να έχεις μία μεγάλη συλλογή από στιγμές. Και συναισθήματα. 2,1.... Πυροτεχνήματ