koultoura

koultoura. Πάντα συνεπής στα ραντεβού.

Τον κύριο  Νίκο τον είδα μία και μοναδική φορά, σ'ένα λεωφορείο στο κέντρο της Αθήνας.Τον είδα αλλά δεν τον γνώρισα, και μάλλον δεν θα τον γνωρίσω ποτέ μου. Για την ακρίβεια, δεν μιλήσαμε καν. Έμαθα το όνομά του από την επιμονή της προσφώνησής του από τη γυναίκα του, που κάθε που άδειαζε κάποια θέση τον φώναζε να κάτσει και συγκράτησα την φυσιογνωμία του από την εξίσου επίμονη απάντηση σου: "Δεν θέλω μωρέ..." . Ο κύριος Νίκος στεκόταν όρθιος ανάμεσα σε δεκάδες όρθιους, έχοντας σφιχταγκαλιάσει ένα στύλο και κάνοντας σε να πιστεύεις ότι σε κάποια απότομη στροφή ή τράνταγμα, θα γλιστρούσε και θα έπαυε να υπάρχει, έτσι φυσιολογικά και ήρεμα. Ανάσα που βρωμούσε, βαθιά και αργή, τόσο αργή που στο τέλος κάθε μιας έλεγες ότι θα είναι και η τελευταία του,  λευκά μαλλιά λιγοστά όσο και γένια, και μάτια, κάτι μάτια... Μάτια διάπλατα ανοιχτά, υγρά, και ένα βλέμμα τρομαγμένο. Ένα βλέμμα που δεν μπορούσε παρά να σε κάνει να αναρωτηθείς: Τί μπορεί να τρομάζει κάποιον που έχει δει ό

Ληγμένες κάρτες, ληγμένες επιθυμίες, σ'αυτά τα καινούρια ακυρωτικά. Νέες τεχνολογίες, νέες προσδοκίες, ηλικιωμένων προσπάθειες, εδώ και δεκαετίες μάταιες, σκιές του παρελθόντος, άκαιρες. "Η κάρτα έχει λήξει" , η ανέκφραστη φωνή του άψυχου μετάλλου, ακούγεται ξανά και ξανά, "το υπόλοιπό σας τέλειωσε" , "μαζί με την ελπίδα" , συμπληρώνω νοητά. Και η επανάληψη - μήτηρ πάσης μαθήσεως- το αποτέλεσμα της απέλπιδος αναζητήσεως η ολική άρνηση του καινούριου κόσμου των αυτόματων μηχανημάτων, των προκαθορισμένων βημάτων, των κανόνων ορατών και αοράτων, της έλλειψης συναισθημάτων. Η συντριβή του κόσμου των ανθρώπων, και η αυγή της νέας πραγματικότητος των ρομπότ είναι κοντά, θα έλεγε κάποιος με βαθιά απογοήτευση στην καρδιά, μα, όχι, όσο υπάρχει η αντίσταση  εκ των ενόντων, όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα χτυπάνε,  ληγμένες κάρτες.