Posts

Showing posts from March, 2018

Πολιτική Ασφάλειας

Image
Έκτακτο ανακοινωθέν! Νέα πολιτική ασφάλειας εφαρμόστηκε, κατόπιν εντολών των Αρχών. Απαγόρευση εισόδου, σκέψεων, λέξεων, συναισθημάτων, εφεξής. Η είσοδος βεβαίως ίσως εγκρίνεται, κατά περίπτωση, κατόπιν σχετικής άδειας. Απόρθητα φρούρια θα γίνουν τα μυαλά μας, πανύψηλα τείχη θα χτιστούν, προκειμένου να βεβαιωθούμε ότι τίποτε δεν θα μπαίνει και δεν θα βγαίνει. Ή ότι, ακόμη και αν κάτι  τα καταφέρνει, αυτό θα μπαίνει σε καραντίνα, έως ώτου διαλευκανθούν οι προθέσεις του. (Αισθήματα που διαταράσσουν την ηρεμία της ζωής μας, θα εκτελούνται επί τόπου). Πόρτες σφαλιστές θα φυλάσσουν τα στόματά μας, με διπλή και τριπλή σιδεριά, αμπαρωμένα παράθυρα στα μάτια και τ'αυτιά, να μην ακούμε, να μην βλέπουμε, και αν παρά ταύτα, ακούμε ή βλέπουμε, να μην προδίνουμε τι ήταν αυτό. Ή πώς αυτό μας έκανε να αισθανθούμε. Αυστηρός έλεγχος θα επιβληθεί στη διαδρομή καρδιάς και πράξης. Βαρύ το πρόστιμο όποιου τολμήσει να τη διαβεί, αξίζει περίπου όσο ένα κομμάτι από την ψ

2018 μ.Χ.

Image
Σωριασμένος σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, φυλακισμένος σε τέσσερις τοίχους στην Κυψέλη, σε σιδεριένο κελί στον Κορυδαλλό, σε μια ξύλινη ντουλάπα στην Ελλάδα, εξαντλημένος σε sweat shop στην Κίνα, θαμμένος κάτω από συντρίμμια στη Συρία, έτεινε το τρεμάμενο χέρι του, ένδειξη παράκλησης, για λίγα χρήματα, λίγα ψίχουλα, αγάπης, ειρήνης, σεβασμού. Μα οι περαστικοί τον προσπερνούσαν αδιάφορα, λίγες στιγμές μόνο απασχολούσαν τη ζωή του, και εξαφανίζονταν, τόσο βιαστικά όσο είχαν εισβάλλει σε αυτή. Το μόνο που είχε καταφέρει τόσα χρόνια, ήταν που και που να αποσπά ένα βλέμμα, συμπόνοιας, κατανόησης, ή - ακόμη χειρότερα- λύπησης, και ύστερα, σιωπή. Βιαστικά βήματα,βιαστικοί ήχοι, βιαστικές ομιλίες, βιαστικά συναισθήματα, και τίποτα.  Μόνο πομπώδεις δηλώσεις φιλευσπλαχνίας, σε αστραφτερά βήματα, και επίσημα μέσα, κοινωνικά ή ενημέρωσης, σε κάποιο δεύτερο ή τρίτο θέμα των κεντρικών δελτίων ειδήσεων των 8. Η ελπίδα, σκεφτόταν, είχε τελειώσει, όχι πριν 3 χ

Ζώα της πόλης

Image
Κουβαλούσα πάντοτε,ολάκερη πραμμάτεια, το βαρύ φορτίο της ψυχής μου, ανεβαίνοντας της ζωής, τεράστια ανηφόρα. Σαλιγκάρι που 'βγαινε ξανά και ξανά, σε πείσμα των καιρών, μετά της βροχής τη δυστυχία. Και συ, αδέσποτη γάτα, όταν με πετύχαινες, έπαιζες μαζί μου, με πίεζες με τις πατούσες σου, με έβαζες ολόκληρο στο στόμα σου, μόνο και μόνο για να με φτύσεις, κάθε που βαριόσουν, σε μι' άκρη του δρόμου. "Δεν πειράζει", σκεφτόμουν από μέσα μου, "τα σαλιγκάρια, αργά αλλά σταθερά, κάποια στιγμή φτάνουν στον προορισμό τους" . Αλλά, μάταια: ποτέ δεν έπαψαν να με πατάν και να με φτύνουν. Και συ, ποτέ δεν έπαψες να κυνηγάς την ουρά σου.

Ραντεβού vol. 2

Image
Zoύμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε; Το ερώτημα, που αιώνες τώρα δεν έχει απαντηθεί. Σε θέλω επειδή είσαι εσύ ή είσαι εσύ επειδή σε θέλω; Ερωτευόμαστε; Σκόρπιες σκέψεις σε κάποιο ραντεβού. Και μετά, σιωπή. Ξεφύσημα καπνού από το τσιγάρο του. Και μεταμόρφωσή του σε σύννεφο ομίχλης που προσέδιδε την απαραίτητη δραματικότητα στη στιγμή. Διάλυση του συννέφου μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, όπως ακριβώς συνέβαινε με κάθε τι  που άξιζε στη ζωή του. Στεκόντουσαν αντίκρυ, λεπτά, ώρες, χρόνια τώρα, όπως έκαναν άντρες και γυναίκες από την απαρχή της ανθρωπότητας. Σε κάποιο καφέ,  όπως γινόταν από τότε που η ανθρωπότητα ανακάλυψε τις ιδιότητες αυτού του καφέ υγρού. Σιωπηλοί, περιεργαστικοί, ανέκφραστοι, τόσο που εκείνος είχε ξεχάσει πόσην ώρα είχε περάσει από τότε που βρέθηκαν. Ή τί είχαν να πουν, τί είχαν πει, ή τι θα έλεγαν στο μέλλον. Στα μπαρ πηγαίνεις για να ξεχάσεις, στα καφέ για να θυμηθείς. Αν δεν μπορείς να θυμηθείς όμως, γιατί να πας στα καφέ; Τα λόγια το